Τα πολιτιστικά «κατορθώματα» του Δήμου Κιλκίς είναι εντυπωσιακά και πάρα πολλοί πλέον αναρωτιούνται, ποιο είναι τελικά το «μυστικό» των κατοίκων και της Δημοτικής Αρχής της μικρής ακριτικής πόλης, που ανεβάζει παραστάσεις και πραγματοποιεί συναυλίες υψηλότατης ποιότητας και αποδοχής με φοβερή επιτυχία.
Όποιο και νάναι το «μυστικό», γέμισε και πάλι το Θέατρο Λόφου Κιλκίς, με την παράσταση Αντιγόνη και ενθουσίασε το φιλότεχνο κοινό της πόλης.
Το έργο
Η Αντιγόνη, κόρη του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, υπήρξε η στοργική κόρη η οποία ακολούθησε τον πατέρα της, όταν αυτός τυφλώθηκε, όπως αποτυπώνεται στον σοφόκλειο «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Στην επίσης σοφόκλεια τραγωδία που φέρει το όνομά της, «Αντιγόνη», ωστόσο, η αφοσίωση στην οικογένειά της παίρνει μια άλλη μορφή, καθώς η σύγκρουσή της με τον θείο και βασιλιά της, Κρέοντα, οδηγεί σε ευρύτερους συμβολισμούς, καθιστώντας την ηρωίδα σε ένα «κλασικό δράμα αντίστασης» (Müller στον Lesky,
Η Τραγική Ποίηση των Αρχαίων Ελλήνων. Μετ. Ν.Χ. Χουρμουζιάδης. ΜΙΕΤ: 1990). Μετά το θάνατο του Οιδίποδα, οι γιοι του, Ετεοκλής και Πολυνείκης, συμφώνησαν να εναλλάσσονται στην εξουσία της Θήβας. Όταν όμως ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία στον αδελφό του, ο Πολυνείκης αποφάσισε να εκστρατεύσει εναντίον του και εναντίον της Θήβας. Μετά το θάνατο και των δύο αδελφών, ο Κρέων, ως νέος άρχοντας της πόλης, αποφασίζει για τον μεν Ετεοκλή να ταφεί, για τον δε Πολυνείκη να αφήσει το σώμα του βορρά στα όρνεα ως παραδειγματική τιμωρία. Η Αντιγόνη αψηφά την απόφαση του Κρέοντα, αντιπαραθέτοντας στον νόμο της πολιτείας, τους άγραφους νόμους των θεών. Η μήνη του Κρέοντα για την παραβίαση της εντολής του, οδηγεί την Αντιγόνη στο θάνατο, αλλά και στον συνεπακόλουθο αφανισμό του ίδιου του άρχοντα.
Η συγκεκριμένη τραγωδία πραγματεύεται σειρά αντιθετικών νοημάτων, εννοιών και ιδεών, όπως το θεσμικό και το πολιτειακό δίκαιο, το θεό και τον άνθρωπο, τον άνδρα και την γυναίκα, τον ηλικιωμένο και τον έφηβο, τη ζωή και τον θάνατο. Σε όλες όμως τις διαφοροποιήσεις από τον ‘κανόνα’ κρύβεται η ανθρώπινη αλαζονεία και η φαινομενική αίσθηση της κυριαρχίας, η οποία οδηγεί στην περιθωριοποίηση και απομόνωση συγκεκριμένων ανθρώπων και συμπεριφορών.
Το θάρρος της Αντιγόνης την καθιστά αρχετυπική μορφή, επειδή αντιτάσσεται σε κάθε μορφή εξουσίας η οποία κρίνει και κατακρίνει συμπεριφορές συνανθρώπων, «Όποιος ανυποψίαστος και αλαζών/νομίζει ότι όλα του επιτρέπονται… θα’ρθει η στιγμή που θα γευτεί την ερημιά του».
